[Verse 1]
Nöbette duygularıma toplamıştım iştima
Özlemin misafir ve gitmemişti ilk defa
Ruh firari seni görmüş uykuda
Döndü sana dokunmadan göz başıyla baş başa
Geçti onca zaman yok bunun telafisi
Elimde değil inan 15 ay mesafesi
7 ayda son bulurdu zor nefes mesaisi
Yanaklarında kalsın elvedalar busesi
Bu sesimde korku var da geçilmez bir kaleyim
Tükenmiyor dert olsa tükenmezdi kalemim
Yazıyordu; yaşanılan bu sahneyi
Ben seçmedim ki böyle hayat napıyım lan kendimi
Sevgilim bugün ilk nöbette son nakit
Sorarlarsa nasıl geçti vukuatın? Çok basit
Ben giderken yerde kaldı iki beyaz izmarit
Öldürmüştü yine zaman şehit gibi ateşleyip
Önümde zamana yenik iki beyaz izmarit
Ölmüş olmalı onlar şehit gibi ateşlenip

{Nakarat]
Önümde zamana yenik iki beyaz izmarit
Ölmüş olmalı onlar şehit gibi ateşlenip

[Verse 2]
İkinci versede el tüfekte aynı yerde
Ayaklarımda postal ve palaska bağlı belde
Biraz soğuk gece üşümekse yok bi çare
Az önce sesini duyup ısınmıştı oğlun anne
En son ne zaman sevinmiştik ailece?
Sokakta sevinmiştim hem kalkıp hem düşünce
Kovalıyordum her gece kolay olurdu dertlenince
Yol kapaklarında tanıdım gülümsemeyi tahminimce
Yorgunum bi o kadarda uykusuz
Ve yolcuyuz her adında korkusuz
Biz buyuz diye sanarlarsa duygusuz
Gözümdeki yaşlara gölge tutan yağmuruz
Şöyle gel demişti hakim albay ön tarafta
Kararı verdi geçirmişti tam bi hafta
Ulan o safta sanki yunan oğluyum ben
Esassa bi sıfatla bi evin tek oluyum ben
Önümde zamana yenik iki beyaz izmarit
Ölmüş olmalı onlar şahit gibi ateşlenip