Έχω χαθεί μες στις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό
Έχω ένα μόνιμο άγχος, κατάθλιψη κι ένα αδιέξοδο πιο φανερό
Κι εσύ με ρωτάς ''τι κάνουμε σήμερα;'' κι άμα μπορώ να 'ρθω να σε βρω
Μια φυλακή ζούμε αγάπη μου χωρίς τα σίδερα κι έξω απ' την πόρτα φρουρό
Κι όμως! Απ' το μπαλκόνι μου βλέπω μια φάλαγγα σε οργασμό επινίκιο
Με σημαιάκια, εργασία κατ' οίκον και μειωμένο ενοίκιο
Με σκοπευτές στην ταράτσα, με άρματα μάχης, στεφάνια, επισήμους κι αγήματα
Αυνανιζόμαστε κάτω από drone και κυκλοφορούμε μόνο με μηνύματα
Έχουμε πόλεμο κάτω απ' τις γέφυρες, λίγο πριν έρθουν για κλείδωμα
Ζούμε με μαύρες σακούλες πτωμάτων, με δανεικά και επίδομα
Δίπλα ο γείτονας παραμονεύει με προσευχές στο ντιβάνι
Όταν τις νύχτες κοιμούνται οι μπάτσοι
Τότε ξυπνούν οι ρουφιάνοι
Κι εμείς, λογοκρινόμαστε δήθεν για βία, μα βία βρωμάει ο πλανήτης τους
Σφίγγουν κλειδιά στις γροθιές τους κορίτσια, για να γυρίσουν το βράδυ στο σπίτι τους
Πώς να στα κάνω ελαφρύτερα;
Μείνε, μη φύγεις νωρίτερα
Κι εγώ φοβάμαι αν σε κάνει αυτό λίγο να νιώθεις καλύτερα

Όταν απλώνω το χέρι μου να σ' αγκαλιάσω, χαμογελάς
Δεν κάνεις μια κίνηση απότομη πίσω και με φιλάς
Κι αν απ' την όψη μου μόνο φαίνομαι απλά ιδιόμορφος
Είσαι ο καθρέφτης που πάντοτε μέσα του γίνομαι λίγο πιο όμορφος

Όσο φοβάμαι μην έρθει μια μέρα που θα 'μαστε μόνο κενά
Που θα συνηθίσουμε να μη βρισκόμαστε και δεν τα πούμε ξανά
Τόσο με κάνεις πιο άτρωτο, πάρε το χέρι μου, κράτα το
Να κοιμηθούμε κι απόψε αγκαλιά, να μη θυμίζουμε θάνατο
Έχω κλειστεί στο δωμάτιο και προσπαθώ να κρυφτώ
Κι όσο αρχίζω να μοιάζω σ' εκείνο, τόσο μου μοιάζει κι αυτό
Κι εσύ με ρωτάς ''τι κάνουμε σήμερα;'' κι άμα μπορώ να 'ρθω να σε βρω
Επιβιώνουμε αγάπη μου λίγο πιο μίζερα κάτω από τόνους μπετό
Γιατί, φτιάξαμε τοίχους τριγύρω μας όλοι και γίναν οι τοίχοι κελί μας
Προαυλισμός υπό όρους και κράτηση μέχρι να λήξει η ποινή μας
Με κλειδαριές στην εξώπορτα, κάγκελα γύρω μας, κάμερες, φράχτες και σύρματα
Εκσπερματώνουμε πάνω σε οθόνες και ψαχουλεύουμε λύματα, τώρα
Πριν τη συσκότιση κλείνουν μικρόφωνα μέχρι να σβήσει η φωνή μας
Μα τα τραγούδια μας έχουν ψυχή, γιατί κουβαλάν τη δική μας
Νόμος και τάξη, σκυμμένα κεφάλια και πάντα υπάρχει ο πιστός που υπακούει
Κι αν είπα απόψε να γράψω δύο λόγια, το κάνω γιατί κανείς δε μ' ακούει
Σήμερα, τη μοναξιά σου θυμίζουν οι άνθρωποι σ' ένα πεζόδρομο τις Κυριακές τους
Στη γειτονιά μου υπάρχουν παιδιά, που δε γελάνε ποτέ τους
Πώς να στα κάνω λιγότερα;
Τι να κρατήσω για αργότερα;
Κι εγώ φοβάμαι πως θα 'ρθει μια μέρα που όλα θα γίνουν χειρότερα

Όσα προσπάθησα μέσα στη μνήμη μου τόσο καιρό να τα θάψω
Πρέπει να ζήσω δύο φορές κι όχι απλά να τα γράψω
Κι αν απ' τους στίχους μου μόνο φαίνομαι απλά ιδιόμορφος
Είσαι ο καθρέφτης που πάντοτε μέσα του γίνομαι λίγο πιο όμορφος

Όσο φοβάμαι μην έρθει μια μέρα που θα 'μαστε μόνο κενά
Που θα συνηθίσουμε να μη βρισκόμαστε και δεν τα πούμε ξανά
Τόσο με κάνεις πιο άτρωτο, πάρε το χέρι μου, κράτα το
Να κοιμηθούμε κι απόψε αγκαλιά, να μη θυμίζουμε θάνατο