Επέταξα τη σάκα μου και τρέχω με τουφέκια
Μικρούλης φαίνομαι Αδερφέ, το μάτι δεν με πιάνει
Στη μάχη όμως κουβάλησα χιλιάδες τα φουσέκια
Κι ακόμα μ ̓ είδαν Γερμανούς να στρώνω στο ρουμάνι
Στη γειτονιά με ξέχασε το τόπι, το ξυλίκι
Και μοναχά που πέρναγα με το χωνί στο στόμα
Παιδί! Μα με λογάριασαν οι λυσσασμένοι λύκοι
Τεράστιο το κουράγιο μου. Και που να δεις ακόμα
Μια μέρα μας μπλοκάρανε. Δυο εμείς και αυτοί σαράντα
Σφαίρα τη βρήκε την καρδιά πού ̔μοιαζε με γρανίτη
Σε μία γωνια με θάψανε χωρίς ανθούς, μα πάντα
Σα ρόδο θα μοσκοβολάει ο τάφος του Επονίτη