Άνδρα μοι ένεπε μούσα παράφρονα
Τραγούδα μου λίγο κι ας είναι παράφωνα
Τα όργανα όλα που παίζουν κοντά μου
Κι ακόμα χειρότερη απ’ όλα η μιλιά μου
Δώσε μου έμπνευση τη γλώσσα μου λύσε
Κι ένα σημάδι πως δίπλα μου είσαι
Να πάρω κουράγιο και να διηγηθώ
Τον τρόπο που ζήλεψα κι εγώ να χωθώ
Σ’ αυτό το μπουλούκι που η τρέλα αφθονεί
Και για το πως βρέθηκα εδώ στη σκηνή
Παρέα με τ’ άλλα τα 7 τα ρεμάλια
Στης Βαβυλώνας τα μαύρα τα χάλια
Μπουκάραμε νύχτα και για μια στιγμή
Μας βρήκες αντίκρυ σου κι εσύ παρακμή
Έτοιμους για όλα κι ήσουν άθλια πάλι
Κι έγινε η ευχαρίστηση ακόμα πιο μεγάλη
Όταν γονάτισες μπροστά μας φοβισμένη
Με όλα τα στοιχεία σου αγκαλιασμένη
Να ικετεύεις να καείς να λυτρωθείς
Μα εγώ σ’ έσυρα μαζί μου επί σκηνής
Στέκομαι πάλι εδώ μπροστά σας κι έχω την τιμή
Να σας δείξω τα στοιχεία που αποτελούν την παρακμή
Το πρώτο γεμάτο γνώση, γεμάτο με κανόνες
Μ’ απαντήσεις κι άγνωστες εικόνες
Το άλλο όλο χρώματα γραμμές και πινελιές
Κι ας μη θυμίζει τίποτα μετράνε οι υπογραφές
Ω! Φτάσαμε στο πιο όμορφο και λαμπερό στολίδι
Είναι μικρό και στρογγυλό γυαλιστερό παιχνίδι
Που κρύβει νότες που κρύβει ήχους
Κρύβει ταλέντο και κάποιους στίχους
Και για φαντάσου αφού βγάλαμε κι εμείς
Πως να μην είναι ένα σημάδι παρακμής
Έχω κι αυτό εδώ το χαρτί που γράφει πρόσκληση για δυο
Πρέπει να πας από νωρίς γιατί θα γίνει ρημαδιό
Θα μαζευτούν οι ειδικοί, οι κριτικοί
Και τις καλύτερες τις θέσεις θα ’χουνε οι κοσμικοί
Μα αν δεν προλάβεις υπάρχει αυτό με τα κουμπιά
Και ούτε γάτα ούτε ζημιά
Πάντα θα είσαι ένας ήρωας αφανής
Και εμείς τα τέρατα ξανά επί σκηνής

Γουστάρω εδώ πάνω μικρόφωνα πολλά
Κι αυτοί που τα κρατάνε τα λένε όλοι καλά
Είναι τίγκα στα πικάπ τίγκα και στα σύνθια
Από τρελό κι απ’ το κρασί μαθαίνεις την αλήθεια
Γι’ αυτό ακούστε με όλοι με λίγο προσοχή
Δεν έχω βλέπετε και τόση αντοχή
Και πριν να ξενερώσω να προλάβω να σας δώσω
Μια ανάμνηση καλή όχι για να σας σώσω
Αλλά να σας θυμίσω ποιον είδαμε όλοι πρώτο
Να πιάνει το μικρόφωνο αντρίκεια, ρε γαμώτο
Και να τα χώνει όπως δεν τα ‘χε πει κανείς
Ο πρώτος Έλληνας που ράπαρε θυμάμαι επί σκηνής
Το σεβασμό μας λοιπόν κι έτσι μη με κοιτάτε
Γιατί όσοι κάνετε hip hop θα του χρωστάτε
Άλλοι τα πάντα και την ψυχή σας ίσως
Κι άλλοι πολλά γιατί χωρίς το μίσος
Που τρέφατε για κείνον θα ήσασταν φλωράκια της σειράς
Το ξέρω Τι μ’ ακούς ρε και γελάς
Γι’ αυτό και είμαι εδώ να σου θυμίσω ότι κανείς
Δεν ξέχασε το λόγο που είμαστε όλοι επί σκηνής
Μπουκάραμε νύχτα και για μια στιγμή
Μας βρήκες μπροστά σου ξανά παρακμή
Κι αυτή τη φορά δε σε σώνει κανείς
Μια ραψωδία απ’ τα τέρατα ξανά επί σκηνής