[Verse 1]
Ε, απόψε θ' αφήσω τα ποιήματα όσο περνάω απ' τον Αχέροντα
Κάποτε έγραφα μόνο για κάγκελα, τώρα μιλάω και για έρωτα
Τι κρύβω μέσα μου κάποιοι ρωτάνε και πως τ' αντέχω
'Ντάξει, για να αντέχω τα κρύβω μέσα μου, χωρίς όλα αυτά τι θα έχω;
Πάω στον κόσμο τους ό,τι μου ανήκει να πάρω χωρίς να πνιγώ
Και επιστρέφω στον κόσμο που ανήκω εγώ
Στις νύχτες που έπαψα να μεταφράζω σιωπές επιτόπου
Και δε χρειάστηκε να βάλω χέρι στην τσέπη του κάθε ανθρώπου
Είδα να χάνονται εκείνα που είπα πως θέλω κι εγώ να αγαπήσω
Κάτω από σκόνες, βελόνες και φάρμακα με ένα παρόν, παρόν και πίσω
Πίσω απ' τα λόγια μου κρύβονται δαίμονες ένα ποτάμι χωρίς γυρισμό
Κι εγώ σε μια κόλλα χαρτί παλεύω με τον εγκλεισμό
Ως που ξημέρωνε κι ένα κομμάτι μου πάντα χανότανε πολύ μεγάλο
Κάθε μου φόβο έκανα στίχο να με γλυτώσει από έναν άλλο
Κι έγινα πέτρα που σμίγει ποτάμια μέσα στη λύπη μου
Μα ίσως να βρήκα επιτέλους το σπίτι μου

[Chorus]
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω τη λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ, θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Ήμουν ανήμπορος πάνω σ' εκείνα που είχα για χρόνια θαμμένα
Είχα γεμίσει στιγμές, μα είχα χάσει εμένα
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω τη λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ, θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Έγινα δαίμονας γιατί φοβήθηκα ως τη στιγμή που κουράστηκα
Κι έφτασα εδώ, στις φωνές των ανθρώπων, να μοιραστούμε τετράστιχα
[Verse 2]
Απόψε κλείνω πληγές σ' ένα σώμα από 'κείνες γεμάτο
Κι έχω μια ελπίδα πως λίγο μελάνι αρκεί για να κρύψω τι θέλω από κάτω
Απόψε ξέμεινα μόνος μου δίχως πυξίδα, μα δε φοβάμαι μπροστά του
Ό,τι πω θα το πάρει μαζί στα φουσκωμένα νερά του
Έχουν γεμίσει σημάδια τα χέρια μου απ' τις τσιμπιές και δε φεύγουν με τίποτα
Κι όπου ακουμπάω πονάω μα γράφω, γράφω, γράφω κι ας είναι ασήκωτα
Ερωτευόμουν τους στίχους μου πάντα κι όσο αν με έχουν κουράσει
Όταν κοιτάζω τον Βέβηλο μέσα στα μάτια βρίσκω ξανά τον Θανάση
Μεγαλώσαμε, 'ντάξει, δεν κλαίμε, τώρα περνάω κι εγώ τα σαράντα
Ό,τι αγγίζω το ξέρω σαπίζει, μα ό,τι αγαπάω θα είναι για πάντα
Αναλαμβάνω λοιπόν την ευθύνη κι αν δε μου βγαίνει μια μέρα η φωνή
Ο μεγαλύτερος φόβος μου να έρθει ακάλεστος να μετρηθούμε πάνω στη σκηνή
Καμιά φορά με πονάνε οι πληγές απ' τις μάχες εκείνες που αρνήθηκα
Στην πρώτη αγάπη, στο πρώτο τραγούδι, στην πρώτη φορά που τρυπήθηκα
Κι ήμουν ανήμπορος κόντρα σ' εκείνα μέσα στη λύπη μου
Μα ίσως να βρήκα επιτέλους το σπίτι μου

[Chorus]
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω τη λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ, θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Ήμουν ανήμπορος πάνω σ' εκείνα που είχα για χρόνια θαμμένα
Είχα γεμίσει στιγμές, μα είχα χάσει εμένα
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω τη λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ, θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Έγινα δαίμονας γιατί φοβήθηκα ως τη στιγμή που κουράστηκα
Κι έφτασα εδώ, στις φωνές των ανθρώπων, να μοιραστούμε τετράστιχα
[Bridge]
Απόψε κλείνω πληγές σ' ένα σώμα από 'κείνες γεμάτο
Κι έχω μια ελπίδα πως λίγο μελάνι αρκεί για να κρύψω τι θέλω από κάτω
Απόψε ξέμεινα μόνος μου δίχως πυξίδα, μα δε φοβάμαι μπροστά του
Ό,τι πω θα το πάρει μαζί στα φουσκωμένα νερά του
Έχουν γεμίσει σημάδια τα χέρια μου απ' τις τσιμπιές και δε φεύγουν με τίποτα
Κι όπου ακουμπάω πονάω μα γράφω, γράφω, γράφω κι ας είναι ασήκωτα
Ερωτευόμουν τους στίχους μου πάντα κι όσο αν με έχουν κουράσει
Όταν κοιτάζω τον Βέβηλο μέσα στα μάτια βρίσκω ξανά τον Θανάση, αυτό

[Chorus]
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω τη λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ, θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Ήμουν ανήμπορος πάνω σ' εκείνα που είχα για χρόνια θαμμένα
Είχα γεμίσει στιγμές, μα είχα χάσει εμένα
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω τη λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ, θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Έγινα δαίμονας γιατί φοβήθηκα ως τη στιγμή που κουράστηκα
Κι έφτασα εδώ, στις φωνές των ανθρώπων, να μοιραστούμε τετράστιχα