[Verse 1]
Ακολουθώ το μονοπάτι, το βήμα μου επίγειο
Το 'χτισα και μπαίνω να κλειστώ στο καταφύγιο
Ο δίσκος στέλνει μήνυμα κι ίσως κάποιος το λάβει
Με πιθανό αποδέκτη αυτόν που ψάχνει για τη βλάβη
Εκπέμπω απ' το σκοτάδι, μετουσιώνω πόνο
Ο δίσκος είναι 729, σου το δηλώνω
Αποτυπώνω βιώματα, μιλάω για πληγές
Ο δίσκος μου απευθύνεται μονάχα σε ψυχές
Οχι κοινό, ο δίσκος μου είμαι εγώ
Τους πιο καλούς μου στίχους τους ξεστόμισα μια ανάσα απ' το κενό
Η νύχτα μ' αγκαλιάζει, πέφτω στον ωκεανό
Κανείς δε μ' αναγκάζει, έχω ευθύνη για όσα πω
Βλέπω την είσοδο και μπαίνω, σου λέω αυτά που σκέφτομαι
Δέχομαι να πέσω, μα να μείνω δεν το ανέχομαι
Ακόμα δίνω μάχη, ακόμα αντιστέκομαι
Πέφτουνε σταγόνες πάνω μου μα ακόμα φλέγομαι
Ο φόβος θα νικήσει αν αγκαλιάσει τη σιωπή
Αν έθαψες το πρόβλημα σηκώνω το χαλί
Δε φοβήθηκα κανέναν από 'μένα πιο πολύ
Κι οσο μ' αγαπαει η μανα μου αγαπώ τη μουσική

[Interlude]
Το καταφύγιο
729, 729
[Verse 2]
Είπα να το ακολουθήσω, να δω πού θα οδηγήσει
Το πιο μεγάλο όνειρο είναι αυτό που σε φοβίζει
Θα πάω κι ας μου στοιχίσει, ο φόβος μου στην μπάντα
Σκάω όπως και τοτε μαύρα ρούχα, μαύρη τσάντα
Και κουπλέ, γεια σου πόνε, φίλε κολλητέ
Με έκανες να χώσω όπως δεν έχωσα ποτέ
Στιχος δίχως εφέ, πάνω απ' το beat αλήθεια
Κομμένα τα παιχνίδια, με ύαινες και φίδια
Κλειδώνομαι εδώ μέσα και πετάω το κλειδί
Η μοναξιά καλή αν είναι από επιλογή
Μια μοιάζει καταφύγιο την άλλη φυλακή
Θυμάσαι στο είχα πει τώρα θα νιώσεις το γιατί
Για όλα τα ανήσυχα μυαλά, σε κάθε γειτονιά
Για αυτούς που αγώνα δίνουνε να ανέβουνε στο 9
Για 'μένα και για 'σενα που 'χουμε τόσα κοινά
Μπαίνω στο καταφύγιο και ο δίσκος ξεκινά