[Verse 1: Novel 729]
Δεν έχω έμπνευση αν δεν είμαι στα κάτω μου
Κι ό,τι με πλήγωσε ποτέ δε θα πεθάνει
Γιατί βοήθησε να γράψω τα κομμάτια μου
Κι ακόμα κι όταν λείπω κάποιος θα τα απολαμβάνει
Μου λένε “δένεσαι πολύ κι αυτό είναι βάσανο”
Μου λένε “σκέφτεσαι πολύ κι αυτό είναι βάσανο”
Τους λέω σκέφτομαι ό,τι με βασανίζει
Κι όταν δένομαι το βάσανο αξίζει
Αυτή δεν είναι η μπλούζα μου, αυτό είναι το όνειρό μου
Ποτέ κανείς δε μ’ ένιωσε πριν πιάσω το στυλό μου
Δε με κάνει ψυχολόγο το ότι πήρα το πτυχίο
Η ζωή μου μου έχει μάθει πιο πολλά απ’ το βιβλίο
Δε δίνω συμβουλές θέλω να ακούσεις τι μου λες
Ο πιο καλός μας δάσκαλος το χθες
Το πιο κακό συναίσθημα να νιώθεις ενοχές
Πονάει πιο πολύ όταν πιστεύεις ότι φταις
Πόσο ταυτίζομαι όταν βλέπω σχοινοβάτη
Ένα λάθος βήμα και η φωτιά θα γίνει στάχτη
Μα δεν τον νοιάζει γιατί έχει καταλάβει
Πως θα ζήσει ευτυχισμένος μόνο πάνω στο σχοινί

[Chorus]
Πόσο κρατάει μια στιγμή
Πόσο κοστίζουν τα χρόνια
Είναι η σιωπή μια φυλακή
Και όλοι κλεισμένοι εκεί αιώνια
Γι’ αυτούς που ψάχνουν το κλειδί
Γι’ αυτούς που δίνουν αγώνα
Απόψε βγάζουμε φωνή
Να διώξει ο ήλιος τον χειμώνα (x2)
[Verse 2: Lobo]
Άνοιξα τα παντζούρια μου σήμερα φως να μπει
Κι είπα να ζω την κάθε μέρα σαν μοναδική
Σπάσαν τα φράγματα και γέμισαν δάκρυα το πρόσωπό μου
Μα είπα πως το κάθε εμπόδιο είναι για καλό μου
Ό,τι δικό μου το φροντίζω, μου ανήκει
Κι ας λέγεται ανασφάλεια, φόβος, ιδέα, φρίκη
Κι ας είναι αυτό το κάτι να με έριξε τόσες φορές
Εγώ είμαι όρθιος να γιατρεύω τις ουλές
Γιατί χίλιες φορές και αν πέσω, σηκώνομαι χίλιες μία
Μυαλό, ψυχή και σώμα παλεύουν για ισορροπία
Καρδιά μου που παλεύει αντίθετα απ’ την κοινωνία
Για να γίνω αυτός που θέλω, ένας άνθρωπος με ουσία
Να πολεμήσω τη σιωπή, σώμα με σώμα
Και να φωνάξω για να διώξω τον χειμώνα
Να πολεμήσω τη σιωπή να έρθει η άνοιξη
Να ζωντανέψουν οι ζωές μας απ’ την άνθιση

[Bridge]
Έχω τόσα πολλά να δώσω
Και στον καθρέφτη μου απόψε δε θα βουρκώσω
Στο καταφύγιο επίσκεψη θα κάνω
Πιάσε το χέρι μου αδερφέ για να σε νιώσω (x2)

[Chorus]
Πόσο κρατάει μια στιγμή
Πόσο κοστίζουν τα χρόνια
Είναι η σιωπή μια φυλακή
Και όλοι κλεισμένοι εκεί αιώνια
Γι’ αυτούς που ψάχνουν το κλειδί
Γι’ αυτούς που δίνουν αγώνα
Απόψε βγάζουμε φωνή
Να διώξει ο ήλιος τον χειμώνα (x2)
[Verse 3: Novel 729]
Τι να μου πουν οι αναποδιές αν έχω δίπλα μου τον φίλο μου
Τι να μου πει η μοναξιά έχω τον σκύλο μου
Τι να σου πω γαμώτο; Και πως να καταλάβεις
Τον αναστεναγμό μου λίγο πριν τον ύπνο μου
Εγώ το έπνιξα, εγώ το αγκάλιασα
Εγώ το έφτιαξα, εγώ το χάλασα
Ποτέ δεν έπαψα, να ‘μαι συναίσθημα
Ποτέ δε ζήτησα να τα ‘χω όλα έτοιμα
Ό,τι έψαχνα γαμώτο ήμουν εγώ
Ό,τι έκανα για άλλους ήταν μόνο για καλό
Ό,τι δε λέω στη μάνα μου με καθιστά δειλό
Γιατί δεν έχω τα αρχίδια να της πω ένα σ’ αγαπώ
Άκου, έχω ανάγκη να σου πω ένα συγγνώμη
Αυτό που σου ‘πα στο τηλέφωνο με κυνηγάει ακόμη
Και πονάει, θα ήθελα να μη στο είχα πει
Όπου δεν υπάρχει πόνος δεν υπάρχει και ζωή
Αυτό μου λέω να μη χαλιέμαι, μα είναι νύχτες που με καίνε
Όσα δεν είπα σε εκείνους που μου ‘μαθαν να αγαπιέμαι
Όσα έθαψε ο φόβος, όσα δεν είπα σ’ εσένα
Και αφού ακόμα υπάρχει πόθος τα ονομάζω απωθημένα
Σπάει το μέσα μου, με καταπίνει ο ντουνιάς
Δε σε ενοχλώ, μη με ενοχλείς γιατί θα γίνω μπελάς
Είμαι εδώ και το παλεύω και το κάνω για ‘μας
Γιατί δε θα είχα ούτε εμένα άμα δεν είχα εσάς
[Chorus]
Πόσο κρατάει μια στιγμή
Πόσο κοστίζουν τα χρόνια
Είναι η σιωπή μια φυλακή
Και όλοι κλεισμένοι εκεί αιώνια
Γι’ αυτούς που ψάχνουν το κλειδί
Γι’ αυτούς που δίνουν αγώνα
Απόψε βγάζουμε φωνή
Να διώξει ο ήλιος τον χειμώνα (x2)