[Verse 1]
Στη χώρα των Γιώργων, των Γιάννηδων και των Νίκων
Μέσα στην πόλη των αγνώστων μεταξύ τους κατοίκων
Την εποχή της ηρωίνης, των ντισκοτέκ, της καμπάνας
Του σπασίματος πιάτων και της μαριχουάνας
Τότε γεννήθηκα, στις εργατικές Περιστερίου
Μια κοινή Παρασκευή εκείνου του Σεπτεμβρίου
Μα κάτι μέρες σκοτεινές παρά το φως του ηλίου
Εύχομαι να χα την τύχη εκτρωμένου εμβρύου
Μου λείπει εκείνος ο πιτσιρικάς απ'την αλάνα
Που το μυαλό του πετούσε σε χάρτινα αεροπλάνα
Κι αν ήταν το κορμί στην τάξη, το μυαλό του κοπάνα
Γυρνούσε αργά κι είδε τη νύχτα ντυμένη πουτάνα
Γνώρισε από μικρός την κακή τη πλευρά
Τα ντουμάνια, τις σκόνες, σταγόνες και τα κουμπιά
Κατάλαβε από νωρίς ότι δεν είναι μαγκιά
Όταν σε είδε στο φανάρι για ζητιανιά

[Chorus]
Αστικοί ναυαγοί, εκπέμπουμε SOS
Θα επιβιώσουμε λες;
Μες την οχλοβοή θα μας ακούσει κανείς;
'Αμα σωθώ, θα σωθείς

[Verse 2]
Μου παν να βλέπω μπροστά
Κι όταν άνοιξα τα μάτια να κοιτάξω καλά
Είδα το μέλλον να μη φτάνει και πολύ μακριά
Παίρνω ένα φτυάρι για το όνειρο, το θάβω βαθιά
Ρίχνω στο χώμα κρασί μήπως φυτρώσει ξανά
Μες το κεφάλι συνεχώς τριγυρνάνε νεκροί
Όπου και να στε θα τα πούμε όλοι σύντομα εκεί
Άμα κοιτούσαν απ'τα μάτια μου θα είχανε δει
Τι κρύβεται πίσω απ'το βλέμμα ενός ψυχοπαθή
Ενα φύλλο χαρτι, αυτός ο φίλος αρκεί
Κι ένα δύο σπαθί που το παίζω σαν φύλλο βαρύ
Όλοι σκυφτοί συνηθισμένοι στην υποταγή
Κι η ελπίδα βιασμένη τώρα ψυχορραγεί
Εκπαιδευμένος να εκτελείς την κάθε διαταγή
Εδώ πεθαίνεις περιμένοντας για μια αλλαγή
Σε μία χώρα που βουλιάζει, αστικοί ναυαγοί
Πως θα κοιτούσα τον εαυτό μου όταν ήταν παιδί;
Τι θα του πω για όλα όσα του είχα υποσχεθεί;
Πως θα κοιτούσα το παιδί χωρίς καμία ντροπή
Να του πω οτί το πράμα πήρε άλλη τροπή;
Φοβάμαι ότι θα με φτύσει, ότι θα με σιχαθεί
[Chorus]
Αστικοί ναυαγοί, εκπέμπουμε SOS
Θα επιβιώσουμε λες;
Μες την οχλοβοή θα μας ακούσει κανείς;
'Αμα σωθώ, θα σωθείς