Το μίσος διχοτομεί, το πλήθος λιμοκτονεί
Μας θέλουν δίχως φωνή, πετάνε λίγο ψωμί
Άλλος στρέφει την κάννη στο κεφάλι πυροβολεί
Δεν έχει αντέξει την πίεση κι έτσι φυγοπονεί

Όλοι λίγο πολύ μέσα στην πόλη τρελοί
Άλλοι σε σπίτια φτωχά, άλλοι σε πολυτελή
Η κοινωνία τα παιδιά της πάντα παραμελεί
Κάποια απ'αυτά θα μεγαλώσουνε σε κάποιο κελί

Στο χέρι στυλό, στο στόμα καρκινοσωλήνας
Το κεφάλι μου στην άκρη της γκιλοτίνας
Από τη γέννησή μας στην πόλη της Αθήνας
Πάει ρολόι το σχέδιο για την εξόντωσή μας

Κι είμαστε καταδικασμένοι από βρέφη
Με κάποια κακή συνήθεια να μας καταστρέφει
Τελευταία βλέπω κάθε μέρα το χάρο να γνέφει
Δε γαμιέται, όποτε θέλει ας έρθει

Εδώ πεθαίνεις ξανά και ξανά
Εδώ κανένας δρόμος δεν οδηγεί πουθενά
Εδώ ακόμα κι η αγάπη πουλιέται φτηνά
Εδώ εγώ, εδώ εσύ, θα τα λέμε συχνά

Πιτσιρίκια κάνουν μεροκάματο στις πλατείες
Αφού δεν παίζει δουλεία, θα γίνουν εγκληματίες
Θα σπρώξουν ναρκωτικά, θα κάνουν μπούκες σε σπίτια
Κι όταν θα μεγαλώσουν λίγο θα χωθούνε στη νύχτα
Κι η γαμημένη πολιτεία πάλι αδιαφορεί
Για ποια δικαιοσύνη λες ότι είναι τυφλή;
Ψάχνεις μαλάκες; όχι πούστη, δεν είμαστε εμείς αυτοί
Όταν μιλάν δεν πιστεύουμε ό,τι ακούει τ'αυτί

Δεν έχω καν tv, δε με ψαρώνει η διαφήμιση
Ούτε είμαι ο mc που θα σου μιλήσει για αφύπνιση
Τώρα μόνο τη μουσική μου κάνω διακίνηση
Μα ακόμα έχω στο νου μου τον μπάτσο που κόβει κίνηση

Δεν είναι απλά μια μάχη, είναι πόλεμος για επιβίωση
Αν πετάς στα σύννεφα ετοιμάσου για ανώμαλη προσγείωση
Και παίζει να σκοτωθείς, αυτή δεν είναι προσομοίωση
Αυτή είναι η αλήθεια, μας θέλουν στην εξαθλίωση

Εδώ πεθαίνεις ξανά και ξανά
Εδώ κανένας δρόμος δεν οδηγεί πουθενά
Εδώ ακόμα κι η αγάπη πουλιέται φτηνά
Εδώ εγώ, εδώ εσύ, θα τα λέμε συχνά