[Verse 1]
Λένε ότι γράφουμε ραπ που αξίζει καράτια
Άλλοτε έξαλλοι κι άλλοτε με δακρυσμένα τα μάτια
Ορκιζόμουνα ότι οι ανθρώποι μου ξεστομίζανε λόγια σταράτα
Οι ανασφάλειες κάνουν τα πάντα, γι' αυτό βγάλανε βρόμες τα βράδια
Τα φράγκα από τις συναυλίες τα βλέπω ουρανοκατέβατα
Τα σπαταλάω σαν πιτσιρικάς γιατί φρόντισα την οικογένεια
«Κάνε να βγει ο χειμώνας», μου λέει, «δεν το αντέχω το κρύο»
Την παίρνω αγκαλιά, της λέω ένα αστείο και μαγειρεύω για δύο
Βάζουνε κλίκες μπροστά στ' όνομά τους, μόνο έτσι βλέπουνε φως
Μόνος μου τα 'γραψα, μόνος μου τα 'φτυσα, κλείσαμε την Πειραιώς
Σκοτώνει τα κέρδη η αξιοπρέπεια, αλλά θα την έχω για πάντα
Πληρώθηκα με σεβασμό, μ' ακούνε και οι φεύγα 30
Δε γράφω κομμάτια της μιας σεζόν, δεν είναι βιομηχανία
Δώσαμε όρκο για να μας κρίνει της χώρας η αλητεία
Αυτοί που φροντίζουν τους γέρους τους κι ας υπονομεύουν το μέλλον τους
Αυτοί που έχουνε τα παπούτσια μελάνι με περηφάνεια στο στέρνο τους
Περνάω από πάρκα και με χαιρετάνε σαν να με ξέρουν αιώνια
Σε μετράω στην παρεξήγηση, εκεί δίνονται τα γαλόνια
Οι ανθρώποι μου βλέπουν φωτιά και μπαίνουν μπροστά της με φόρα
Αδελφό μου σε κάνει η αγάπη μεγάλε, αδερφό δε σε κάνουν τα χρόνια

[Verse 2]
Τιμάμε νεκρούς του πολέμου, τιμάμε και σημαδεμένους
Μια γενιά από εφήβους τυφλά οργισμένους κι ενήλικες τσακισμένους
Χάσαμε σπίτια από τράπεζες, κάψαμε μελαμίνες στα χιόνια
Μισήσαμε όσο δεν πάει τα ΜΑΤ, πηδήξαμε από τα μπαλκόνια
Ψάξαμε κάδους μ' αξιοπρέπεια, βγήκαν φασίστες στη φόρα
Όλες οι τσιγγάνες του κόσμου λες και ρίξαν κατάρα στη χώρα
Φίλοι περάσαν τα σύνορα, μείναμε πίσω εμείς
Να πολεμάμε με τους εθισμούς κι ας μην το ξέρει κανείς
Τώρα ο βυθός των νησιών στο Αιγαίο είναι γεμάτος παιχνίδια
Τώρα βασανίζουνε κόσμο σε τμήματα που 'ναι γεμάτα στολίδια
Προφυλακίσεις κι εφετεία, αδερφέ, δε νικιέται το κτήνος
«Μπαμπά σ' αγαπώ, θα σε δω όταν βγω» και να σ' το λέει κι εκείνος
Να γκρεμιστεί ο Αυλώνας, να γκρεμιστεί ο Δομοκός
Να γκρεμιστεί ο Κορυδαλλός, να ζήσει το Βοξ
Ποτέ δε θα κρίνω κανέναν για το πώς θα γεμίσει το πιάτο του
Οι συμβουλές είναι από τον χορτάτο, οπότε ας τις βάλει στον πάτο του
Γέμισα χίλια τασάκια για να γράψω το Terra Dannata
Δύο ρεφρέν, δύο βιολιά και πέντε λόγια σταράτα
Ποτέ δε θα κρίνω κανέναν για το πώς θα γεμίσει το πιάτο του
Οι συμβουλές είναι από τον χορτάτο, οπότε ας τις βάλει στον πάτο του